تأثیر فضاهای توسعه پذیر محیط های دانشگاهی بر پایداری اجتماعی و خلق سرزندگی

دانشگاه­ها اماکن­ تدریس و یادگیری هستند که احساسی اجتماعی را در کل و اجزاء خود ایجاد می­کنند. نقش دانشکده­ها و فضاهای باز در این است، تا واحدهای کوچک و قانونمندی را برای محققان ایجاد نمایند که از فضاهای اجتماعی به صورت مشترک استفاده نمایند. این فضاها نه تنها عرصه گفتمانی بین تصویر علمی و شکل ساخته شده در سطحی گسترده، بلکه متعهد به ایجاد گفتمانی بین دانشجویان در فضاهای مختلف با یکدیگر است. علاوه بر آموزش رسمی، یکی از قابلیت­های دانشگاه­ها ایجاد تعاملات اجتماعی در این فضاهای باز است که امروزه تحقیقات متخصصین را در این زمینه به همراه دارد. با توجه به خلاء علمی و حرفه­ای موجود در این راستا می­توان از حرفه و دانش معماری منظر در طراحی فضاهایی چندعملکردی کمک گرفت. در رابطه با نارسایی­ها و ظرفیت­های فوق، در این تحقیق با مطالعه مقالات مرتبط با این موضوع، پارامترهای مختلف تأثیرگذار بر نقش توسعه پذیر بودن فضاهای باز بر میزان اجتماع ­پذیری برای تقویت نقش این فضاها در تعاملات اجتماعی شناسایی و مورد بررسی و تحلیل قرار خواهد گرفت. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- پیمایشی و همبستگی است. در این رابطه با طرح پرسش­نامه و اجرای آن در میان بیش از 200 نفر از دانشجویان رشته معماری دانشگاه­های ایران، نتایج استخراج، تجزیه و تحلیل شد. حجم نمونه از میان جامعه آماری به شیوه نمونه گیری تصادفی از چند دانشکده معماری دانشگاه­های کشور انتخاب و اطلاعات تجزیه و تحلیل شد. با بررسی اطلاعات به دست آمده از میان فاکتورهای اصلی مطلوبیت فضاهای باز محیط­های دانشگاهی مشخص شد. درصد تأثیر فضاهای توسعه پذیر و نحوه تاثیر آن از ابعاد مختلف بر میزان اجتماع پذیری در این­گونه فضاها، قابل ملاحظه و بررسی بوده است.